Saxofoniste Ingrid Laubrock en drummer Tom Rainey werken al lang samen als duo en als trio met gitariste Mary Halvorson en met het quartet Anti-Hause en in diverse andere constellaties. Laubrock komt oorspronkelijk uit Duitsland maar sinds 2009 is Brooklyn haar uitvalsbasis. Rainey komt uit Los Angeles maar woont en werkt inmiddels ook in New York. Brandon Lopez (1968), ook New Yorker komt oorspronkelijk uit Puerto Rico, hij werkte al met Dave Liebman, Zeena Parks en John Zorn, hij komt dus ook uit de avant- garde scene evenals Laubrock en Rainey. Hun samenwerking ontstond eigenlijk bij toeval, bij hun eerste optreden op een dinsdagavond, 11 april 2017 in de achterkamer van muziekbar Barbés in Brooklyn, bleek vanaf de eerste noot de chemie tussen hen te kloppen. Ze besloten ter plekke om verder samen te werken en het Lopez- Laubrock- Rainey Trio was geboren. Meerdere optredens volgden en uiteindelijk heeft het geleid tot het onderhavige album, het is duidelijk dat ze op dezelfde golflengte zitten en het lijkt erop dat de toevoeging van Lopez aan het al lang bestaande duo Laubrock - Rainey een nieuwe injectie heeft gegeven aan de toch al grote zeggingskracht van hun muziek. In de studio sprongen de vonken onmiddellijk over en weer en de muzikale interactie functioneerde zonder afspraken of plannen. Alleen intuïtief ontwikkelde zich een verbazingwekkend muzikaal proces. Het leek wel alsof de drie elkaar net hadden ontmoet om te improviseren en elke keer opnieuw was daar dezelfde magie.

Het album begint met het titelnummer “No es la playa”, aaneengeregen saxofoon strofen volgen elkaar op, terwijl huppelende patronen op de bas zich ertussen nestelen en de drums daar perfect op anticiperen. Een schoolvoorbeeld van een uitermate geslaagde groepsimprovisatie waarin niet ieder zijn gang gaat maar er wel degelijk een telepathisch contact lijkt te bestaan. Knarsende geluiden ontlokt aan de bas vormen het intro van “When the island is a shipwreck”, Lopez weet de spanning flink op te laten lopen vooraleer Laubrock en Rainey zich laten horen met felle uithalen op de sax en forse rake meppen op het slagwerk. Ook in “Saturnian staring” neemt Lopez het voortouw, ditmaal samen met Rainey waarna Laubrock bewijst hoeveel verschillende geluiden je uit een saxofoon kunt halen zonder dat het onmiddellijk piep-knor wordt, knap en spannend. “Camposanto Chachacha” is een nogal verwarrende titel camposanto betekent begraafplaats en chachacha is wel duidelijk, de samenhang mij niet, maar net als bij moderne schilderkunst betekenen titels evenmin veel bij avant-garde jazz. Het is in ieder geval weer een prima vehikel voor dit sterke trio met ditmaal vooral Laubrock en Rainey in de hoofdrollen. In het afsluitende “The black bag of want” ontwikkelt Rainey een soortement van locomotief ritme waarop Laubrock zich uitleeft in de beste Albert Ayler traditie, een en al power, prima slot van een alweer perfect album van Laubrock en Rainey met als kers op de taart de geweldige bassist Lopez !

Jan van Leersum.